Van je hobby je werk maken
Door: Niek van Keulen
Dat ik van mijn hobby mijn werk kon maken, daar had ik nooit echt bij stilgestaan. Maar het feit dat ik in deze tak van sport terecht kwam, verbaast niemand. Medezeggenschap, training en inspraak waren altijd al verweven in mijn opvoeding.
Op gelijke hoogte
In welke laag van de organisatie iemand zich ook bevindt: ik praat met iedereen op dezelfde manier. Onderscheid maken heb ik altijd al onzin gevonden. Volgens mij werkt het niet als iemand van bovenaf een beslissing naar beneden schreeuwt. Laat iedereen zijn of haar gezonde verstand gebruiken om mee te denken over besluiten. Welke functie je hebt is volstrekt irrelevant als je iets nuttigs te vertellen hebt. Bovendien maakt een goed afgestemde beslissing waar iedereen over mocht meedenken de sfeer op de werkvloer aangenamer. En daar functioneert een organisatie beter door.
Generaties vol solidariteit
Mijn vader was naast zijn werk actief in de vakbond. Hij had altijd een sterke overtuiging dat je het meest bereikt als je met zijn allen samenwerkt. Als kind was ik nieuwsgierig waarom hij een deel van zijn vrije tijd aan de vakbond besteedde. De simpele gedachte die ik daar destijds aan hing was: om mensen te helpen. Ik vond dat erg logisch.
Mijn vader was weer aangestoken door mijn opa. Hij was begin vorige eeuw samen met anderen in Oisterwijk bezig met het oprichten van de voorganger van de PvdA. In het diep katholieke Brabant was dat uitzonderlijk. Mijn vader vertelde dan: “Opa vond het belangrijk dat arbeiders in de fabrieken goed behandeld worden.” Ik vond dat destijds doodnormaal. Maar achteraf is daar het zaadje geplant wat later uitgroeide in mijn werk als OR-trainer.
In de faculteitsraad ontdekte ik mijn passie voor medezeggenschap pas echt.
Ontkiemd in de faculteitsraad
Ik heb een flinke omweg genomen om te komen waar ik nu ben. Na de middelbare school ging ik naar de pabo. Ik zat in militaire dienst en ging daarna als invalkracht aan de slag in het onderwijs. Voor groepen staan vond ik prachtig. Maar na tijdje had ik genoeg van het onzekere invalwerk. Ik besloot rechten aan de universiteit te gaan studeren. Een unicum in mijn familie.
Daar leerde ik dat als er iets gebeurt waar je het niet mee eens bent er twee opties zijn. Je kunt bij de koffieautomaat gaan staan zeuren of je kan er zelf wat aan doen. Ik deed dat tweede en stapte in de faculteitsraad. Daar ontkiemde het zaadje dat tijdens mijn opvoeding was gepland. Voor het eerste maakte ik zelf actief kennis met medezeggenschap. En dat beviel me wel.
Je kunt bij de koffieautomaat gaan staan zeuren of je kan er zelf wat aan doen. Ik deed dat tweede en stapte in de faculteitsraad.
Een betaalde hobby
Zo’n 28 jaar was ik werkzaam als OR-trainer bij mijn vorige werkgever toen dat stopte na een reorganisatie. Ik kon achter de geraniums gaan zitten of een camping in Frankrijk beginnen, maar ik vond mijn werk veel te leuk. Via via kwam ik in gesprek met MZ Services. Dat klikte direct. De warme sfeer en open cultuur voelden meteen als thuis. Didi’s motto (Didi Verhagen, directeur MZ Services): “Doe vooral waar je goed in bent en wat je leuk vindt” vind ik geweldig. Dat geeft me alle vrijheid die ik zoek om mijn klanten optimaal van dienst te zijn.
