“Tussen onzekerheid en vertrouwen” door Ruud Vreeman
De flexibilisering van de factor arbeid is in Nederland veel te ver doorgeschoten volgens Ruud Vreeman, lid van de Raad van Advies van MZ Services. Een moderne economie zou zich moeten baseren op vertrouwen in werknemers.
Ik duik in mijn vakbondsverleden. In oktober 1984 stelde het FNV congres de resolutie “Arbeid en Solidariteit” vast. In deze resolutie wordt een begin gemaakt met een vakbondsbeleid dat probeert greep te krijgen op een dominante tendens in het werkgeversbeleid: de flexibilisering van de factor arbeid.
Perspectief van de vakbond
Slechts onder voorwaarden wil de vakcentrale enige flexibiliteit toestaan. Maar er moet dan sprake zijn van een volwaardige rechtspositie voor het hele personeel, vastgelegd in een overeenkomst tussen partijen. En de “FNV zal zich met kracht verzetten tegen de invoering of uitbreiding van verschillende rechtspositieregelingen voor afzonderlijke (groepen) werknemers”.
Hoe anders is het gelopen. Nu 34 jaar later staat de maaltijdbezorger Sytze Ferwerda van Deliveroo voor de rechter om er voor te zorgen dat zijn verandering van werknemer naar zzp’er ongedaan wordt gemaakt.
Onzekerheid voor de medewerker
Flexibilisering van de arbeid werd vroeger gerechtvaardigd bij ‘piek’ en ‘ziek’. Bedrijven met grote fluctuaties op de markt zijn gerechtvaardigd om met meer losse werknemers te werken, maar bedrijven in stabiele markten niet. Wat er in Nederland gebeurd is op het gebied van flexibilisering is veel te ver doorgeschoten. Vele vooral ook lager geschoolde werknemers leven in een permanente staat van onzekerheid. Dat je alleen maar gezien wordt als een kostenpost en niet gerespecteerd als mens en werknemer.
Een moderne economie zou zich moeten baseren op ‘vertrouwen’. De werknemer die zich verbonden voelt met zijn bedrijf en die wil vernieuwen. Daarbij behoren goede arbeidsomstandigheden en voorspelbare arbeidsvoorwaarden.
